هر کسی حال مرا جویا شود

      پس زبانم اینچنین گویا شود:

 

گاه مست و عاشقم چون بلبلان

     گاه ساکت :بی رمق:افسرده جان

 

یا چو طوفانم به گفتار و عمل

     یا به گردابم:گرفتار عجل

 

روز میخندم به ریش روزگار

      شب ز گریه می شوم ابر بهار

 

سا عتی تنها و بد بین می شوم

       با همه قهر و پر از کین می شوم

 

ساعتی خوشبینم و امید وار

     دشمنم را دوست دارم :همچو  یار

 

گاه احساس جوانی میکنم

      آرزوی زندگانی میکنم

 

گاه پیر و خسته و بی طاقتم

      از برای آخرت در طاعتم

 

گاه بخشنده چو حاتم می شوم

 گه خسیس و خشک و بی نم می شوم

 

یا عزیز و محترم بر دیگران

          می شوم بالاتر ازما بهتران!

 

یا که از چشم همه افتاده ام

      همچو برگی زرد در فصل خزان

  ۱۶/۱/۱۳۸۴