الهــــي! به مــــــردان در خانه ات!

 به آن زن ذليلان فـــــرزانــــــه ات!  

 به آنانكه با امـــــر "روحي فداك"!

نشينند وسبـــــــــــــزي نمايند پاك!

  به آنانكه از بيـــــــخ وبن زي ذيند!

 شب وروز با امــــــر زن مي زيند!

  به آنانكه مرعــــــــــوب مادر زنند!

ز اخلاق نيكـــــــــوش دم مي زنند!

  به آن شيــــــــــــر مردان با پيشبند!

كه در ظـــرف شستن به تاب وتبند!  

 به آنانكه در بچّــــــــــه داري تكند!

 يلان عوض كــــــــــــردن پوشكند!

  به آنانكه بي امــــــــــــر واذن عيال

 نيايد در از جيبشان يك ريــــــــال!

   به آنانكه با ذوق وشــــــــــوق تمـام

 به مادر زن خود بگويند: مـــام (!)

   به آنانكه دارند بــــا افتخـــــــــــــار

 نشان ايزو...نه!"زي ذي نه هزار"!  

 به آنانكه دامـــــــن رفــو مي كنند!

 ز بعد رفــــــــويش اُتـــو مي كنند!  

 به آنانكه درگيــــر ســــوزن نخند!

 گرفتـــــــــــار پخت و پز مطبخند!

  به آن قرمــــــــه سبزي پزان قدر!

 به آن مادران به ظاهــــــــــر پدر(!)  

 الهـــــــــي! به آه دل زن ذليــــــل!

 به آن اشك چشمان "ممّد سبيل"(!)  

 به تنهاي مردان كه از لنگـــه كفش

 چو جيــــــــغ عيالاتشان شد بنفش!

   :كه مارا بر اين عهـــد كن استوار!

از اين زن ذليلي مكن بركنـــــــار!  

 به زي ذي جماعت نما لطف خاص!

 نفرما از اين يوغ مــــــارا خلاص!